? Nasip. ?

Yine o şarkı çalıyor. Seni anneme anlattığımdaki şarkı. Şimdi düşünüyorum da iyiki görmüşüm diyorum seni orada , o gece. "İnsan bin kere mi yanıyor bir kere sevince" diyor ya,  yanan insan değil aslında, ucunda hayallerinin de yanıp kül olduğu sigaralar yanan. Sağım, solum,önüm, arkam sobe derler ya ben 'sen' diyorum artık. Sesini duysam mesela, yaşayacağım aklıma geliyor ki sesini de duymayali geçen şubattan bu yana 1 sene oldu. Sene-i devriyesi gerçekleşti katlinin.  Bakma öyle dediğime, katillik güzel meslek nezdinde. Çünkü insan alışır birine ya da bir şeye, ulaşmak fiilden öteye gidemez ya, uzanamadigi ciğere pis demek benimki. Ha ulaşmak çok mu mesele. Vallahi değil. Biliyorum ben seni. Hâla bensin fakat bir şeyler kısıtlayan seni.  İnanıyorum Şubat yine gelecek ve sabahi bulacağız yine konuşurken. Şarkı vs. söyleyeceğim belki kimbilir. Oysa güzel olmaz mıydı uyurken bana baktığını görmek, yahut uyurken seni görmek. Şimdi ise yollarını dokuyorum ilmek ilmek, belki gelirsin diye. Keşke ihtimal  konuşmak yerine kirpiklerini saysaydim. Nasip..