Gerek.

Gitmem gerekiyor. Diyor ya "işe yaramaz bi adamım ben.!" diye.  O hesap. İşe yaramazlığı bir ölçüm değeri olarak yansıtan dünyadakilere inat. Gitmeliyim artık gemileri yakarak. Yanmaya gitmem gerek. Yine susarak, yine en dibe batarak. Anlamıyorlar üstat. Kimilerine zorunlu bağlılıktan. Kolaya kaçmaya, zoru burada yaşamaya inat, orada yaşamaya gitmem gerek. Umarım umursamazlar yine. Umarım olmaz benden, eğer olursam, eğer muhtaç olurlarsa, muhtaç olduklarıyla kalacaklar. O yüzden olmam inşallah ben. Gitmem gerekiyor herkese iyilik yapmaya. Giderek mutlu etmem gerekiyor herkesi. Sevilebilmesi için insanın kendisi gibi olmaması gerekiyormuş. Şimdi bir tarih belirleyin bana. Afilli olsun. Yazması kolay, hatırlaması zor. Sonsuzda bile olmak istemeyenlere gülünç bir tarih söyleyin bana. Umutsuzluğa boğulmuşken, tam sırası diyeceğim bir tarih. Yanımda bir ip, bir de gaipte çalan bir müzik..

0.5'lik.

 
    Ölmeye 5 var mı diyordu şarkıda? Şimdi ölüme 0.5 var. Yarım saliselik miydi hayat? Bir insan neden nefes alır? Bir amacı vardır değil mi? Benim hiç kendi amacım olmadı. Gittiysem bir okula, başkalarının dediği okula gittim. Kestiysem sakallarımı onların istediği gibi kestim. Giydiysem bordo ceketimi kendim beğendiğim için değil, bağımlı olduklarım istediği için. Ulan şu hayatta bir tek şeyi kendim için, kendim istediğim için yaptım. Kendim istediğim için özledim, kendim istediğim için  üzüldüm. Ben bi tek seni sevdim bağımsızca. Yanlış anlama bağımlılık vs. değilsin. Sadece söylemek istedim. Bi algı da oluşmasın bana geri dönmek zorundasın diye. Dönme de zaten. Orda da senin istediğin olsun. Ben yarım saliselik yaşamaya alışığım. Ne yapmalı sayın okuyan? Şükür mü etmeli şimdi, isyan mı? Yahut 0.5 mi olmalı? Üstüme geliyorlar. Fazla geliyorlar taşıyorum. Bir gün büyük patlayacağım, derdim de onu da yapamam ki ben. Orda da taviz veririm yapmak istediklerimden. Çünkü insanların soğuk yüzüne kanarım. Alın ulan sizin olsun yaşayacağım, alacağım nefes deyip bir gün, gitmek yakışır belki. Bir gün.. belki..