Ben bir deli çocuk.

   Hep bilmediğin zamanlar vardı, senin. Bilmediğin gündüzlerim, akşamlarım, gecelerim. Sen hiçbir şey bilmiyordun ve ben tütsüler yakıyordum içerimde. Bilmediğim kaç gece var fotoğraflarındaki ayrıntıları incelediğim, gözlerim boz bulanık. Sen hep susuyordun ben seninle konuşuyordum, senin haberin yoktu. Bir yol vardı, birkaç insan ve artlarında ben. Sabah kalkınca ne yapacağını bilemeyen ben, bir yol çizecektim kendime. Öylesine zordu ki bu, gözlerine bakmak sanırım daha basit bir eylemdi benim için. Senin yine hiçbir şeyden haberin yoktu, hep olmadığı gibi. Haberin olsun diye de bir uğraş içine girmedim hiçbir zaman. Gel diye de beklemedim seni. Türlü umutlarım, senin bir gün çıkıp da yanımda olman için değildi. Gelseydin yahut gelirsen başım gözüm üstüne istinasız. Fakat umut tomurcakları yeşertmedim içimde. Ben hep seni sevdim. Senin haberin yoktu, ben hep bekledim. Sanırım gelmeyeceğini bildiğin bir geminin, limanıydım ben. Ağır gelmedi bu yük. Yük bile değildi zaten. Ben seni sevdim, seni nasip ettiren bir kadere de şükür ettim. Alınmadım, gücenmedim. Belki ağladım ama hep bekledim. Gelmeyeceğini bilsem bile..