Yahut şu an tam şu an işte, seni yazıyorken sende beni okuyorsundur.

Yıldızlar kayıyor bu gece, gözyaşlarım hesabınca. Neden sonra sen aklıma gelmiş oluyorsun. Hayal işte ya bu; gülüyoruz, hiç bakmadığım gibi bakıyorum yüzüne. Yüzünün her metrekaresini ezberimde şiire dönüştürüyorum,bilmiyorsun. En çok koyan da bu ya zaten. Ne benden haberin var ne de hayallerimden. Senin pencereden de kayıyor ama o yıldızlar. Belkide aynı yıldıza beraber şarkı dinletmişizdir ha, olamaz mı? Yahut şu an tam şu an işte, seni yazıyorken sende beni okuyorsundur. Mümkün fakat bilmiyoruz. Ben ve şiirlerim bilmiyoruz. Seviyor musun yoksa aksi mi? Saate baktığın kadar aklına geliyorsam o da yeter bana, zaten şairlik 'yok' mesleği, öyle değil mi?